De afgelopen tijd heb ik weer veel gelezen, net als altijd :-)
Eergisteren las ik 'Echo van de tijd' van Pamela Hartshorne uit. Het was misschien hier en daar wat voorspelbaar, maar niet op een storende manier want tegelijkertijd was het ontzéttend spannend! Ik kon het steeds maar moeilijk wegleggen. De avond dat ik het uitlas, ging ik pas om half 12 naar bed (terwijl ik er vaak al voor tienen in lig) en heb eerst nog 2,5 uur wakker gelegen van het boek, omdat het zoveel indruk op me had gemaakt. Het verhaal gaat over Grace, die in onze tijd leeft, die een poosje in het huis van haar overleden tante in York verblijft om de zaken omtrent haar overlijden te regelen. Eenmaal daar krijgt ze steeds weer visioenen van Hawise, een vrouw die in het vroegere York woonde en van hekserij wordt beschuldigd. Mooi boek!
Verder las ik 'Herfst' van Karl Ove Knausgard, en ben nu in 'Winter' bezig. Knausgard heeft de vier seizoenen geschreven voor zijn ongeboren dochter (tenminste, in de eerste delen is zijn vrouw nog zwanger). De boeken bestaan uit korte stukjes waarin Knausgard steeds weer over een ander onderwerp mijmert / filosofeert. De onderwerpen varieren van gevoelens (eenzaamheid bijvoorbeeld) en de wereld, tot aan lichaamsdelen en gebruiksvoorwerpen. Het ene verhaal vond ik meer aanspreken dan het andere (het verhaal over braaksel had hij wat mij betreft weg mogen laten) maar over het geheel gezien vind ik het fijne boeken. Knausgard is een Noor die in Zweden woont, dus Scandinavië komt sowieso veel aan bod, wat ik zelf heel leuk vind. Ik lees de verhaaltjes in bed, omdat je het boek ook zo gemakkelijk even weg kunt leggen na een of meerdere verhaaltjes. Sommige stukjes zijn ook heel ontroerend.
'De mysterieuze impressioniste' van Henny van Kesteren vond ik ook een mooi boek. Het verhaal gaat over de schilderes Berthe Morisot, waarover we eigenlijk weinig horen terwijl er werk van haar in de grotere musea hangt en ze bij een groep bekende impressionisten hoorde. Manet heeft haar meerdere keren als model gebruikt en hij werd een zeer goede vriend van haar. Maar ook Renoir, Monet en Degas waren vrienden, en zij had connecties met bijvoorbeeld Pisarro en Gauguin. Als vrouw was het in die tijd (19e eeuw) veel moeilijker om het gezin te combineren met een baan, maar Berthe Morisot deed het, en het is mooi dat Henny van Kesteren haar verhaal vertelt (aan de hand van bestaande brieven en documenten) zodat we haar leren kennen.
'De rode canapé' is van een Franse schrijfster, maar speelt zich grotendeels af in de TransSiberië-Expres. Anne reist haar geliefde, Gyl, achterna als ze al een tijd niets van hem heeft gehoord. In de trein heeft ze alle tijd om wat te mijmeren en dwalen haar gedachten steeds naar har oude buurvrouw, die zij in Parijs heeft achtergelaten, en met wie ze op diens rode canapé zoveel verhalen gelezen heeft. Een prachtig boek, welke niet voor niets allerlei prijzen heeft gewonnen vanwege het verhaal en de schrijfstijl.
Ik heb er nog meer gelezen, ook nog meer heel mooie, maar om het overzichtelijk te houden zal ik die een volgende keer bespreken.
Ik wil jullie ook nog informeren dat ik heb besloten om wel door te gaan met bloggen, wat betekent dat ik nu bezig ben met alle verplichtingen die nodig zijn vanwege de nieuwe AVG (privacywet). Jullie zullen dus heel binnenkort een door mijzelf geschreven privacyverklaring zien, een cookiemelding heb ik al, ik ben nog bezig met een register, en inmiddels kunnen jullie mijn site ook via een beveiligde omgeving zien (in de internetbalk te zien aan het slotje en 'https'). Het is heel wat werk (ben er al een paar avonden mee bezig) maar ik vind bloggen gewoon nog te leuk om te stoppen.
